ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ- ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΜΕ ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ....ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ;!

Τα χρώματα ... είναι μόνο για να ζωγραφίζουμε ....

Όταν δάκρυσε η Barbie - Μία κακοποιημένη γυναίκα εξομολογείται «Τρέξε κορίτσι μου. Τρέξε και μίλα».

Το πρώτο ραντεβού είχε οριστεί για τον Δεκέμβριο. Δεν ήρθε ποτέ. Την επόμενη φορά με πήρε η ίδια τηλέφωνο. Την είχα αποθηκεύσει ως Barbie. Δεν χωρούν ονόματα σε τέτοιες περιπτώσεις. Όμορφη, με επιβλητικά μάτια. Συναντηθήκαμε σε ένα καφέ της Σβώλου και μου αφηγήθηκε την ιστορία της, τα σημάδια και τα «γιατί». Μιλήσαμε γύρω στη μία ώρα. Δεν με κοίταξε στιγμή στα μάτια. 

Όταν η Barbie γνώρισε τον John John 

«Τον είδα για πρώτη φορά πριν από πέντε χρόνια. Σε μία κοινή παρέα. Μου έπιασε αμέσως την κουβέντα εκείνο το βράδυ και ταιριάξαμε. Είχαμε πολλά κοινά ενδιαφέροντα και περάσαμε την περισσότερη ώρα συζητώντας. Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε και τις επόμενες ημέρες. Ήταν ευγενικός, είχε τρόπους και γνώριζε πως έπρεπε να φερθεί. Μετά από λίγο καιρό ήμασταν μαζί. Η σχέση είχε την άμεση αποδοχή της παρέας και οι κοινές έξοδοι πολλαπλασιάστηκαν. 

Τον πρώτο ενάμιση χρόνο η κατάσταση έμοιαζε ονειρική. Μπορώ να μιλήσω για έρωτα. Βόλτες, ταξίδια, δημιουργικό χρόνο μαζί και συζητήσεις. Πολλές συζητήσεις. Δε συμφωνούσαμε σε όλα αλλά είχε πάντα έναν ευγενικό τρόπο να αντιπαρατίθεται. Δεν άργησε ο καιρός που μετακόμισα σπίτι του και αρχίσαμε να κάνουμε τα πρώτα κοινά σχέδια. Μαζί σε έναν καναπέ και στο βάθος να παίζει μία ρομαντική αμερικάνικη κομεντί». 

Ο John John σηκώνει χέρι

 «Την πρώτη φορά που με χτύπησε ήμουν τελείως ανυποψίαστη. Για να είμαι ειλικρινής έκανα ώρα να συνειδητοποιήσω τι είχε κάνει. Τον κοιτούσα ακίνητη και αμίλητη. Είχε δακρύσει και μου ζητούσε συγγνώμη. Ήταν ζορισμένος από τη δουλειά έλεγε, τραβούσε κάποια ζόρια και με τους δικούς του και ξέσπασε πάνω μου. Πήρα τηλέφωνο αμέσως την καλύτερή μου φίλη και πήγα σπίτι της. Δεν του μίλησα για την επόμενη εβδομάδα. Ούτε τηλέφωνο, ούτε τίποτα. Με παρακάλεσε μέσω φίλων να βρεθούμε σε ένα καφέ και πήγα. Μου τόνιζε ότι ήταν μία κακή παρένθεση και ότι είχε μετανιώσει φριχτά. Δέχτηκα να επιστρέψω». 

Η Ψευδαίσθηση – Χόρχε Μπουκάι

«Είμαστε όλοι διαφορετικοί αλλά όλοι ίσοι»

Ζούμε πλέον σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία που όμως δεν έχει εναρμονιστεί και βρει τις ισορροπίες της. Οι διαχωριστικές και πολλές φορές ρατσιστικές συμπεριφορές εμφανίζονται παντού γύρω μας, όπως και γύρω από τα παιδιά μας. Επιπλέον, κι ας είναι δύσκολο να το παραδεχτούμε, πολλές φορές ο καθένας μας έχει κάνει διακρίσεις, έστω και στιγμιαία.

Όπως όλοι μαθαίνουμε και κατανοούμε καλύτερα, το ίδιο συμβαίνει και με τα παιδιά μας. Από τη φύση τους, δεν έχουν καμία διάθεση και τάση να κάνουν διακρίσεις. Οι επιρροές που λαμβάνουν από το περιβάλλον, είναι εκείνες που δημιουργούν τις στάσεις τους και ορίζουν τη συμπεριφορά τους. Το πιο σημαντικό στοιχείο για να σέβονται τα παιδιά μας τη διαφορετικότητα, είναι εμείς οι ίδιοι να τη σεβόμαστε. Καμία κουβέντα, όσο σωστά ειπωμένη κι αν είναι, δεν έχει νόημα, αν η καθημερινή συμπεριφορά μας, ακόμα και το βλέμμα μας πάνω στους άλλους, είναι γεμάτα διάκριση.

Σημαντικό κομμάτι της διαφορετικότητας είναι ο φόβος για το άγνωστο, για κάτι που δεν είναι σας εμάς.  Αν οι γονείς έχουν αναγνωρίσει τη μοναδικότητα του να είμαστε διαφορετικοί, η ίδια η στάση τους αρκεί για να επηρεάσουν τα παιδιά τους. Χωρίς λόγια. Έτσι, η πραγματικότητα των παιδιών είναι από την αρχή πολύχρωμη και πολυεθνική και ήδη δε χρειάζονται ιδιαίτερες εξηγήσεις.

Επιπλέον, αν το παιδί γεννηθεί μέσα σε ένα ανοιχτό και ασφαλές περιβάλλον, θα μπορεί στο μέλλον να αντιμετωπίσει διαφορετικά τις διακρίσεις και τις ρατσιστικές συμπεριφορές από τους άλλους. Γιατί ο σεβασμός για κάθε άνθρωπο και την ατομικότητα του, θα είναι αφομοιωμένα στην προσωπικότητά του. Έτσι, δε θα μένει αμέτοχο μπροστά σε μια προσβολή, αλλά ενεργητικά θα υπερασπίζεται και θα αντιτίθεται σε αυτό.

Δεν υπάρχουν tips και συνταγές για να μάθει το παιδί μας να σέβεται. Σίγουρα θα πρέπει να συζητούμε μαζί του για κάθε καινούρια του εμπειρία και αλληλεπίδραση σε άγνωστα περιβάλλοντα, αλλά ο σεβασμός καλλιεργείται καθημερινά, από την πρώτη στιγμή που έρχεται το παιδί στη ζωή.  Αναπόφευκτα, γίνεται αναγωγή στην αίσθηση σεβασμού των γονιών για τους άλλους, αλλά και για τη μοναδικότητα και αξία του εαυτού τους. Καθώς όταν περισσότερο σέβομαι και αποδέχομαι τον εαυτό μου, τόσο λιγότερο  με τρομάζει η ύπαρξη κάποιου διαφορετικού.

Οι ψυχολογικές επιπτώσεις της ανεργίας

Η ανεργία, πλήττει έντονα  την ελληνική κοινωνία την τελευταία δεκαετία και ειδικότερα την τοπική μας κοινωνία. Από ψυχολογικής άποψης η ανεργία είναι ένας σοβαρός ψυχοκοινωνικός παράγοντας στρες....

{mosimage} Οι άνεργοι έχουν χαμηλότερη αυτοπεποίθηση, νιώθουν απορριπτέοι από την κοινωνία και με τη σειρά τους αναπτύσσουν αισθήματα εχθρότητας για αυτή, βιώνουν χρόνια πικρία κι απογοήτευση και παρουσιάζουν συμπτώματα κατάθλιψης. Αναπτύσσεται μέσα τους η αίσθηση πως δεν μπορούν να πάρουν στα χέρια τους τα ηνία της ζωής τους κι έτσι ψαλιδίζουν τις προσδοκίες τους από τον εαυτό τους και τους άλλους. Σε περιπτώσεις ανέργων που χάνουν μια μακροχρόνια σταθερή εργασία το στρες που βιώνουν θεωρείται πως είναι μεγαλύτερο από το στρες που εκλύεται από το θάνατο ενός καλού φίλου ή από αυτό της ύπαρξης μιας σοβαρής αρρώστιας στην οικογένεια. Επίσης, στους άνεργους απόφοιτους δευτεροβάθμιας ή τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που δυσκολεύονται να βρουν δουλειά μετά την αποφοίτησή τους, συχνά παρατηρείται μια καθήλωση στην ιδιότητα του μαθητή ή του φοιτητή αντίστοιχα, σε συνάρτηση με τον τρόπο ζωής, τις αξίες, την αυτοεικόνα τους και τις προσδοκίες τους από τον εαυτό τους. Όλα τα παραπάνω, σε κάποιες περιπτώσεις, μπορεί να εκφραστούν μέσα από ψυχοσωματικά προβλήματα ή να βρουν διέξοδο στον αλκοολισμό και στην κατάχρηση άλλων ουσιών, ακόμα και στη συμμετοχή σε αντικοινωνικές ομάδες και σε άλλες παραβατικές συμπεριφορές.

Επίσης, τα χαρακτηριστικά προβλήματα των ανέργων έχουν επιπτώσεις και στην οικογένεια τους: Ιδιαίτερα στις περιπτώσεις άνεργων γονιών, η απογοήτευση, η πικρία, η αίσθηση ανικανότητας συντήρησης του εαυτού και της οικογένειας δημιουργούν αμφιθυμικά συναισθήματα του ανέργου σε σχέση με την οικογένειά του, που μπορεί να εκφραστούν μέσα από συνεχή ευερεθιστότητα, συγκρούσεις, σεξουαλικές δυσλειτουργίες και τάσεις φυγής.