ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ- ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΜΕ ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ....ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ;!

Τα χρώματα ... είναι μόνο για να ζωγραφίζουμε ....

Όταν δάκρυσε η Barbie - Μία κακοποιημένη γυναίκα εξομολογείται «Τρέξε κορίτσι μου. Τρέξε και μίλα».

Το πρώτο ραντεβού είχε οριστεί για τον Δεκέμβριο. Δεν ήρθε ποτέ. Την επόμενη φορά με πήρε η ίδια τηλέφωνο. Την είχα αποθηκεύσει ως Barbie. Δεν χωρούν ονόματα σε τέτοιες περιπτώσεις. Όμορφη, με επιβλητικά μάτια. Συναντηθήκαμε σε ένα καφέ της Σβώλου και μου αφηγήθηκε την ιστορία της, τα σημάδια και τα «γιατί». Μιλήσαμε γύρω στη μία ώρα. Δεν με κοίταξε στιγμή στα μάτια. 

Όταν η Barbie γνώρισε τον John John 

«Τον είδα για πρώτη φορά πριν από πέντε χρόνια. Σε μία κοινή παρέα. Μου έπιασε αμέσως την κουβέντα εκείνο το βράδυ και ταιριάξαμε. Είχαμε πολλά κοινά ενδιαφέροντα και περάσαμε την περισσότερη ώρα συζητώντας. Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε και τις επόμενες ημέρες. Ήταν ευγενικός, είχε τρόπους και γνώριζε πως έπρεπε να φερθεί. Μετά από λίγο καιρό ήμασταν μαζί. Η σχέση είχε την άμεση αποδοχή της παρέας και οι κοινές έξοδοι πολλαπλασιάστηκαν. 

Τον πρώτο ενάμιση χρόνο η κατάσταση έμοιαζε ονειρική. Μπορώ να μιλήσω για έρωτα. Βόλτες, ταξίδια, δημιουργικό χρόνο μαζί και συζητήσεις. Πολλές συζητήσεις. Δε συμφωνούσαμε σε όλα αλλά είχε πάντα έναν ευγενικό τρόπο να αντιπαρατίθεται. Δεν άργησε ο καιρός που μετακόμισα σπίτι του και αρχίσαμε να κάνουμε τα πρώτα κοινά σχέδια. Μαζί σε έναν καναπέ και στο βάθος να παίζει μία ρομαντική αμερικάνικη κομεντί». 

Ο John John σηκώνει χέρι

 «Την πρώτη φορά που με χτύπησε ήμουν τελείως ανυποψίαστη. Για να είμαι ειλικρινής έκανα ώρα να συνειδητοποιήσω τι είχε κάνει. Τον κοιτούσα ακίνητη και αμίλητη. Είχε δακρύσει και μου ζητούσε συγγνώμη. Ήταν ζορισμένος από τη δουλειά έλεγε, τραβούσε κάποια ζόρια και με τους δικούς του και ξέσπασε πάνω μου. Πήρα τηλέφωνο αμέσως την καλύτερή μου φίλη και πήγα σπίτι της. Δεν του μίλησα για την επόμενη εβδομάδα. Ούτε τηλέφωνο, ούτε τίποτα. Με παρακάλεσε μέσω φίλων να βρεθούμε σε ένα καφέ και πήγα. Μου τόνιζε ότι ήταν μία κακή παρένθεση και ότι είχε μετανιώσει φριχτά. Δέχτηκα να επιστρέψω». 

Η Ψευδαίσθηση – Χόρχε Μπουκάι

«Είμαστε όλοι διαφορετικοί αλλά όλοι ίσοι»

Ζούμε πλέον σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία που όμως δεν έχει εναρμονιστεί και βρει τις ισορροπίες της. Οι διαχωριστικές και πολλές φορές ρατσιστικές συμπεριφορές εμφανίζονται παντού γύρω μας, όπως και γύρω από τα παιδιά μας. Επιπλέον, κι ας είναι δύσκολο να το παραδεχτούμε, πολλές φορές ο καθένας μας έχει κάνει διακρίσεις, έστω και στιγμιαία.

Όπως όλοι μαθαίνουμε και κατανοούμε καλύτερα, το ίδιο συμβαίνει και με τα παιδιά μας. Από τη φύση τους, δεν έχουν καμία διάθεση και τάση να κάνουν διακρίσεις. Οι επιρροές που λαμβάνουν από το περιβάλλον, είναι εκείνες που δημιουργούν τις στάσεις τους και ορίζουν τη συμπεριφορά τους. Το πιο σημαντικό στοιχείο για να σέβονται τα παιδιά μας τη διαφορετικότητα, είναι εμείς οι ίδιοι να τη σεβόμαστε. Καμία κουβέντα, όσο σωστά ειπωμένη κι αν είναι, δεν έχει νόημα, αν η καθημερινή συμπεριφορά μας, ακόμα και το βλέμμα μας πάνω στους άλλους, είναι γεμάτα διάκριση.

Σημαντικό κομμάτι της διαφορετικότητας είναι ο φόβος για το άγνωστο, για κάτι που δεν είναι σας εμάς.  Αν οι γονείς έχουν αναγνωρίσει τη μοναδικότητα του να είμαστε διαφορετικοί, η ίδια η στάση τους αρκεί για να επηρεάσουν τα παιδιά τους. Χωρίς λόγια. Έτσι, η πραγματικότητα των παιδιών είναι από την αρχή πολύχρωμη και πολυεθνική και ήδη δε χρειάζονται ιδιαίτερες εξηγήσεις.

Επιπλέον, αν το παιδί γεννηθεί μέσα σε ένα ανοιχτό και ασφαλές περιβάλλον, θα μπορεί στο μέλλον να αντιμετωπίσει διαφορετικά τις διακρίσεις και τις ρατσιστικές συμπεριφορές από τους άλλους. Γιατί ο σεβασμός για κάθε άνθρωπο και την ατομικότητα του, θα είναι αφομοιωμένα στην προσωπικότητά του. Έτσι, δε θα μένει αμέτοχο μπροστά σε μια προσβολή, αλλά ενεργητικά θα υπερασπίζεται και θα αντιτίθεται σε αυτό.

Δεν υπάρχουν tips και συνταγές για να μάθει το παιδί μας να σέβεται. Σίγουρα θα πρέπει να συζητούμε μαζί του για κάθε καινούρια του εμπειρία και αλληλεπίδραση σε άγνωστα περιβάλλοντα, αλλά ο σεβασμός καλλιεργείται καθημερινά, από την πρώτη στιγμή που έρχεται το παιδί στη ζωή.  Αναπόφευκτα, γίνεται αναγωγή στην αίσθηση σεβασμού των γονιών για τους άλλους, αλλά και για τη μοναδικότητα και αξία του εαυτού τους. Καθώς όταν περισσότερο σέβομαι και αποδέχομαι τον εαυτό μου, τόσο λιγότερο  με τρομάζει η ύπαρξη κάποιου διαφορετικού.

Οι ψυχολογικές επιπτώσεις της ανεργίας

Η ανεργία, πλήττει έντονα  την ελληνική κοινωνία την τελευταία δεκαετία και ειδικότερα την τοπική μας κοινωνία. Από ψυχολογικής άποψης η ανεργία είναι ένας σοβαρός ψυχοκοινωνικός παράγοντας στρες....

{mosimage} Οι άνεργοι έχουν χαμηλότερη αυτοπεποίθηση, νιώθουν απορριπτέοι από την κοινωνία και με τη σειρά τους αναπτύσσουν αισθήματα εχθρότητας για αυτή, βιώνουν χρόνια πικρία κι απογοήτευση και παρουσιάζουν συμπτώματα κατάθλιψης. Αναπτύσσεται μέσα τους η αίσθηση πως δεν μπορούν να πάρουν στα χέρια τους τα ηνία της ζωής τους κι έτσι ψαλιδίζουν τις προσδοκίες τους από τον εαυτό τους και τους άλλους. Σε περιπτώσεις ανέργων που χάνουν μια μακροχρόνια σταθερή εργασία το στρες που βιώνουν θεωρείται πως είναι μεγαλύτερο από το στρες που εκλύεται από το θάνατο ενός καλού φίλου ή από αυτό της ύπαρξης μιας σοβαρής αρρώστιας στην οικογένεια. Επίσης, στους άνεργους απόφοιτους δευτεροβάθμιας ή τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που δυσκολεύονται να βρουν δουλειά μετά την αποφοίτησή τους, συχνά παρατηρείται μια καθήλωση στην ιδιότητα του μαθητή ή του φοιτητή αντίστοιχα, σε συνάρτηση με τον τρόπο ζωής, τις αξίες, την αυτοεικόνα τους και τις προσδοκίες τους από τον εαυτό τους. Όλα τα παραπάνω, σε κάποιες περιπτώσεις, μπορεί να εκφραστούν μέσα από ψυχοσωματικά προβλήματα ή να βρουν διέξοδο στον αλκοολισμό και στην κατάχρηση άλλων ουσιών, ακόμα και στη συμμετοχή σε αντικοινωνικές ομάδες και σε άλλες παραβατικές συμπεριφορές.

Επίσης, τα χαρακτηριστικά προβλήματα των ανέργων έχουν επιπτώσεις και στην οικογένεια τους: Ιδιαίτερα στις περιπτώσεις άνεργων γονιών, η απογοήτευση, η πικρία, η αίσθηση ανικανότητας συντήρησης του εαυτού και της οικογένειας δημιουργούν αμφιθυμικά συναισθήματα του ανέργου σε σχέση με την οικογένειά του, που μπορεί να εκφραστούν μέσα από συνεχή ευερεθιστότητα, συγκρούσεις, σεξουαλικές δυσλειτουργίες και τάσεις φυγής.

10 Συμβουλές από τον Τ. Μπουκόφσκι για μια καλή ζωή!

Αναρωτιέστε ποιά είναι τα πράγματα που θα σας βοηθήσουν για να ζήσετε μία τρομερή ζωή και ακόμα τα ψάχνετε;

Η καλύτερη πηγή είναι ο Τσαρλς Μπουκόφσκι, ο Αμερικανός συγγραφέας, ποιητής και μυθιστοριογράφος, που μοιράστηκε τις «αφιλτράριστες» απόψεις του για τα πάντα, από την τέχνη μέχρι το θάνατο. Απολαύστε τη σοφία του μέσα από τις πολύτιμες συμβουλές του, μέσα από γνωστά αποσπάσματα.

1. Μην συμβιβάζεστε

«Ηθελα όλο τον κόσμο ή τίποτα».

Δεν θα έπρεπε να συμβιβάζεστε με τίποτα λιγότερο από αυτό που απολύτως αξίζετε ή επιθυμείτε. Προσπαθήστε για το καλύτερο και μην δέχεστε τίποτα άλλο εκτός από αυτό που θα σας ικανοποιήσει πλήρως. Δεν έχει αξία να παρατήσετε τους στόχους σας απλά και μόνο για να συμβιβαστείτε για κάτι λιγότερο που θα σας αφήσει να εύχεστε για κάτι περισσότερο και να ζείτε μέσα στη θλίψη.

2. Αγαπήστε τον εαυτό σας

«Ποτέ δεν γνώρισα κανέναν άλλο άνδρα, ο οποίος θα προτιμούσα να είμαι. Και ακόμα και αν αυτό είναι μια αυταπάτη, είναι μια τυχερή αυταπάτη».

Κανείς δεν είναι τέλειος, αυτό είναι σίγουρο, αλλά δεν υπάρχει λόγος να τυραννάτε τον εαυτό σας για αυτό το λόγο. Σταματήστε να κριτικάρετε το κάθε τι στον εαυτό σας, κάθε τι που θα μπορούσατε να αλλάξετε και δείξτε στον εαυτό σας λίγη αγάπη. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να προσπαθείτε για αυτοβελτίωση, αλλά απλά γίνετε ο μεγαλύτερος θαυμαστής του εαυτού σας, ό,τι και αν συμβαίνει.

Λόγοι που ο ψυχολόγος δεν πρέπει να κάνει πελάτες του συγγενείς και φίλους

“Λυπάμαι, είναι αντιδεοντολογικό να σε αναλάβω”

Στο άκουσμα αυτού του κλισέ από τον ψυχόλογο που είναι συνάμα συγγενής ή φίλος του προσώπου που ζητά βοήθεια, μερικοί ίσως να απογοητεύονται. Ίσως και να αισθάνονται μια μικρή απόρριψη απ΄το γνωστό τους ψυχολόγο. Επακόλουθη μπορεί να είναι και η αντίσταση να δουν ένα άγνωστο γι αυτούς ειδικό.

Η απορία του “μα γιατί δεν μπορεί να μας βοηθήσει ο δικός μας που μας γνωρίζει καλύτερα και να πάμε σε ξένο” είναι πιθανή και απόλυτα κατανοητή για τα άτομα που δεν ανήκουν στο χώρο της ψυχολογίας. Πολλοί έχουν παραλληλίσει την επιστήμη της Ψυχολογίας με την δουλειά των πνευματικών ή των “καλών φίλων” που προσφέρουν βοήθεια εν ώρα ανάγκης. Κάποιοι, θεωρούν την ψυχολογία κάτι κοντινό με την ιατρική. Άρα, όπως επιλέγω να με δει ο συγγενής μου που είναι παθολόγος, έτσι γίνεται και με τον άλλο που είναι ψυχολόγος. Λάθος! Η αλήθεια είναι ότι τα επαγγέλματα που έχουν σαν στόχο την αλλαγή της συμπεριφοράς, όπως είναι αυτό του ψυχολόγου ή του ψυχοθεραπευτή, πρέπει να διέπονται εξ’αρχής από κανόνες συμπεριφοράς και αυστηρά όρια. Τέτοια είναι η απαγόρευση σε γνωστό να γίνει ψυχοθεραπευόμενος, για την προστασία και των δύο. Αυτό έχει να κάνει με τη δημιουργία “διπλής σχέσης” η οποία απαγορεύεται ρητά να προκύπτει στη ψυχοθεραπεία.

Διπλή σχέση υπάρχει όταν το άτομο διατηρεί ήδη μια είδους σχέση με τον ψυχολόγο, (π.χ. φίλοι, συγγενείς, παλιοί συνεργάτες, κοκ) και εμπλέκονται σε δεύτερη σχέση, αυτή του ψυχοθεραπευτή και ψυχοθεραπευόμενου. Το ίδιο ισχύει κι όταν ο “άγνωστος” ψυχοθεραπευόμενος κατά τη διάρκεια της θεραπείας ή με το τέλος της, εμπλακεί σε άλλου είδους σχέση με τον ψυχολόγο (π.χ. φιλική, ερωτική, ή πελατειακή). Τα προβλήματα που μπορεί να προκύψουν από διπλή σχέση ποικίλουν. Πιο κάτω αναφέρονται οι λόγοι που δεν μπορεί να δουλέψει αυτού του είδους η σχέση, κυρίως μεταξύ συγγενών και φίλων του ψυχολόγου.

Είναι συνεδρίες μέσω διαδικτύου εξίσου αποτελεσματικές;

Σύμφωνα με έρευνες που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια, φαίνεται πως η ψυχοθεραπεία μέσω διαδικτύου είναι εξίσου αποτελεσματική όσο και οι δια ζώσης συνεδρίες, στο γραφείο ενός ψυχοθεραπευτή.

Κάποιοι επαγγελματίες ψυχικής υγείας εγείρουν ενστάσεις ως προς την αποτελεσματικότητα της ψυχοθεραπείας μέσω διαδικτύου. Σύμφωνα με έρευνες, φαίνεται πως οι ψυχοθεραπευτές είναι πιο δύσπιστοι απ' ό,τι οι συμβουλευόμενοι.

Περισσότερα για αυτό το θέμα, και τη σχετική βιβλιογραφία, μπορείτε να διαβάσετε στο λήμμα Διαδικτυακή Συμβουλευτική στην ελληνική Βικιπαίδεια ή παρακάτω.

Διαδικτυακή συμβουλευτική

Διαδικτυακή συμβουλευτική είναι η παροχή επαγγελματικών υπηρεσιών ψυχικής υγείας μέσω διαδικτύου. Οι εν λόγω υπηρεσίες προσφέρονται κατά κανόνα μέσω ημέιλ, τσατ σε πραγματικό χρόνο ή βιντεο-συσκέψεων.^[1] Ορισμένοι θεραπευόμενοι χρησιμοποιούν τη διαδικτυακή συμβουλευτική σε συνδυασμό με την παραδοσιακή δια ζώσης ψυχοθεραπεία, ενώ συνεχώς αυξανόμενος αριθμός θεραπευομένων χρησιμοποιεί τη διαδικτυακή συμβουλευτική αντικαθιστώντας πλήρως τις παραδοσιακές επισκέψεις στο γραφείο ενός θεραπευτή ή θεραπεύτριας.^[1]

Παρότι κάποιες μορφές τηλε-ψυχολογίας χρησιμοποιούνται εδώ και πάνω από 35 χρόνια^[2], η έλευση του Διαδικτύου και των συστημάτων βίντεο-τσατ, καθώς και η αυξανόμενη χρήση ευρυζωνικών συνδέσεων έχουν συνεπιφέρει άνθηση της διαδικτυακής ψυχοθεραπείας. Όλο και περισσότεροι συμβουλευόμενοι απευθύνονται σε επαγγελματίες ψυχικής υγείας για συνεδρίες μέσω διάφορων μορφών διαδικτυακής συμβουλευτικής όπως βιντεο-συσκέψεις, τσατ σε πραγματικό χρόνο ή ασύγχρονο ημέιλ, είτε σε συνδυασμό με τις παραδοσιακές δια ζώσης συνεδρίες είτε αποκλειστικά.^[2]

Τι είναι η Συμβουλευτική...

Υπάρχουν διάφοροι ορισμοί της Συμβουλευτικής (Counseling[ΗΠΑ] ή/και Counselling[Βρετανία]). Εδώ θα χρησιμοποιήσουμε τον ορισμό της Βρετανικής Εταιρείας Συμβουλευτικής (BritishAssociationofCounselling– BAC):

«Ο όρος ‘συμβουλευτική’ συμπεριλαμβάνει την εργασία με άτομα και με σχέσεις, η οποία μπορεί να συνδέεται με την ανάτπυξη, την υποστήριξη κρίσεων, να είναι ψυχοθεραπευτική, καθοδηγητική ή να έχει στόχο την επίλυση προβλημάτων ... Η συμβουλευτική έχει σκοπό να δίνει στον ‘πελάτη’ μια ευκαιρία να εξερευνήσει, να ανακαλύψει και να αποσαφηνίσει τους τρόπους που θα του παράσχουν μια ζωή πιο ικανοποιητική και δημιουργική.»

(BAC1984, από McLeod2005, σελ. 30)

Η Συμβουλευτική μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί για το σχεδιασμό και προγραμματισμό δράσεων προς όφελος του πελάτη, αφού έχουν αποσαφηνιστεί οι επιθυμητοί γι’ αυτόν στόχοι. Υπό αυτή την έννοια, η συμβουλευτική σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ συμβούλου και συμβουλευόμενου είναι ο χώρος (κυριολεκτικός και μεταφορικός) εντός του οποίου πραγματοποιούνται η διερεύνηση και η αποσαφήνιση.

Μία συνήθης παρεξήγηση σχετικά με τη Συμβουλευτική είναι ότι αποτελεί μέσον παροχής συγκεκριμένων ‘συμβουλών’ από το ‘σύμβουλο’ προς το ‘συμβουλευόμενο’, με άλλα λόγια, ότι ο σύμβουλος θα λάβει συγκεκριμένες αποφάσεις για λογαριασμό του συμβουλευόμενου, ή/και ότι θα «του πει τι να κάνει». Κάτι τέτοιο δεν ισχύει, τουλάχιστον στα μοντέλα συμβουλευτικής που αναπτύχθηκαν στις Δυτικές κοινωνίες. Αντίθετα, μολονότι το όνομα και ολόκληρη η ορολογία του επαγγέλματος παραπέμπει στην παροχή ‘συμβουλών’, αποτελεί γενική παραδοχή ότι ο ρόλος του συμβούλου είναι καθοδηγητικός, υπό την έννοια ότι βοηθά στην διερεύνηση πιθανών λύσεων και αποφάσεων, αλλά πάντα αφήνoντας την τελική απόφαση στην κρίση του συμβουλευόμενου. Ο σύμβουλος δεν αποφασίζει για λογαριασμό του συμβουλευόμενου, αλλά στόχος του είναι να τον βοηθήσει να δει καθαρότερα τι θέλει ο ίδιος να πράξει. Ένας άλλος τρόπος να εκφράσει κανείς το ίδιο πράγμα είναι λέγοντας ότι ο σύμβουλος δημιουργεί τις συνθήκες που θα επιτρέψουν στο συμβουλευόμενο να βρει απαντήσεις που θα συμφωνούν περισσότερο με τις δικές του (του συμβουλευόμενου) αξίες (Corey, 2009).

                                              Αυτό που είμαστε, από τον Ίρβιν Γιάλομ

Ούτε ο πλούτος ούτε τα υλικά αγαθά ούτε η κοινωνική θέση ούτε η καλή φήμη φέρνουν την ευτυχία.

Ποιός από μας δεν έχει γνωρίσει κάποιον άνθρωπο (ίσως τον ίδιο μας τον εαυτό) που να είναι τόσο στραμμένος προς τα έξω, τόσο απορροφημένος στη συσσώρευση αγαθών ή στο τι σκέφτονται οι άλλοι, ώστε να χάνει κάθε αίσθηση του εαυτού του; Ένας τέτοιος άνθρωπος, όταν του τίθεται κάποιο ερώτημα, αναζητεί την απάντηση προς τα έξω κι όχι προς τα μέσα.

Διατρέχει δηλαδή τα πρόσωπα των άλλων, για να μαντέψει ποιά απάντηση επιθυμούν ή περιμένουν.

Για έναν τέτοιον άνθρωπο θεωρώ χρήσιμο να συνοψίσω μια τριάδα δοκιμίων που έγραψε ο Σοπενάουερ προς το τέλος της ζωής του. (Για όποιον έχει φιλοσοφικές τάσεις είναι γραμμένα σε γλώσσα σαφή και προσβάσιμη στον μη ειδικό). Βασικά τα δοκίμια τονίζουν ότι το μόνο που μετράει είναι αυτό που το άτομο είναι.

Ούτε ο πλούτος ούτε τα υλικά αγαθά ούτε η κοινωνική θέση ούτε η καλή φήμη φέρνουν την ευτυχία. Αν και οι σκέψεις αυτές δεν αφορούν συγκεκριμένα τα υπαρξιακά θέματα, παρ' όλ' αυτά μας βοηθούν να μετακινηθούμε από ένα επιφανειακό επίπεδο προς βαθύτερα ζητήματα.

...γιατί η ευτυχία... είσαι ΕΣΥ...!